Πανιά στο Νείλο πουλιά χωρίς κελάηδισμα με μια φτερούγα γυρεύοντας σιωπηλά την άλλη – ψηλαφώντας στην απουσία τ’ ουρανού το σώμα ενός μαρμαρωμένου εφήβου – γράφοντας με συμπαθητικό μελάνι στο γαλάζιο – μιαν απελπιστική κραυγή. Νείλος, Τα περιστέρια σελ. 207, Ποιήματα, Ίκαρος 1994 δέκατη όγδοη έκδοση
… εκείνη τη στιγμή – ή έστω κάποια άλλη στιγμή, εν πάσει περιπτώσει, εκείνης της εποχής – πρωτοσκέφτηκα το επάγγελμα που σιωπηλά διά βίου θα ακολουθούσα. φαινομενικά ευπρεπές, μετρίως προσοδοφόρο πιθανώς, αλλα διαμπερές και ελπιδοφόρο Στέλεχος της γεωγραφικής υπηρεσίας. … από το οπισθόφυλλο, εκδόσεις ΑΓΡΑ, 2001
… συ θά χεις μάτια γαλανά, θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρόν τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ δεν είσαι εσύ για το σταβρό. … εδώ η Παναγιά μιλά για το όραμα του Αγγέλου ο Κ. Βάρναλης έζησε στην Ελλάδα από το 1884 έως 1974
… τόσα λόγια, τόσες χειρονομίες, τόσα πρόσωπα μέσα μου που πια δεν ειμ’ εγώ… άνθρωποι μεγαλόψυχοι ή τιποτένιοι, ανυπεράσπιστοι ή δυνατοί, αφήνοντας ο ένας μέσα στον άλλον, όλα όσα του έδωσε ή του αρνήθηκε. …συλλογιέμαι καμμιά φορά τους ανθρώπους που γνώρισα… Γεννήθηκε το 1922 και έφυγε χίλια μίλια το 1988
… όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία …
Inside the Northern General they ‘re trying to burn away a small piece of your heart. I want to know which bit how much and what it holds. my questions live between what doctors call the heart and what we mean by it, wide as the gap between brain and mind, …
στον Mario MacBeth σε ερημία η εφηβική νύξ του σώματος κατακλύζει κι έρχεται αργά, πάντοτε επιρρεπής. ξετυλίγομαι, τριγυρνώ πέτρινα σκαλοπάτια, ίλιγγος. επιρρεπής! και αιρετική – κάποτε έφθανα στην Νέα Υόρκη έφηβη… πηγάδι τα σώματα που καθαίρουν… με δίπλωμα παιδικής ηλικίας ενήλικο και κινηματογραφικό. επειδή με αγάπησαν… Νέα Υόρκη Ιούνιος-Ιούλιος 1984 Δέλεαρ 2001,…
– έχεις ένα πρόσωπο – καθαρό. η φωνή του είχε τον αιφνίδιο ήχο της χορδής που σπάζει. πλησίασε πιο πολύ, κόλλησε πάνω μου, ρόγχαζε. τον έσπρωξα μα εκείνος είχε γαντζωθεί πάνω μου – άφησέ με. σ’ αγαπώ. σ’ αγαπώ. μ’ έπιασε πανικός και πάτησα τις φωνές και τραβιόμουν να φύγω κι ο Πεισίστρατος με κρατούσε…
80. δυνατά ηχούσε ο αλαφρός αναβρασμός της ακτής συχνά άλλαζε τόνο, μα ίδια έμενε η Μουσική κι άχρονα πώς το ρυθμικό κουπί αντιλαλούσε και γλυκά κάθε παφλασμός πώς μουρμουρούσε της παλίρροιας η Βασίλισσα έλαμψε σαν να τους καλοδέχτηκε… σελ. 231, Ανθολογία Ρομαντικών Ποιητών, Κέδρος 2021 εισαγωγή Μαρία Σχοινά επιλογή – μτφ. Ευτυχία Παναγιώτου …
…πήραμε όμως τα πράγματα από την αρχή, Αρχάγγελε, και ίσως αυτό σε κάνει να νοιώθεις άβολα μαζί μου. μήπως είσαι ο ύπνος που τη μικρή ζωή μας περιζώνει Άγγελε, όπως γράφει ο Σαίξπηρ στην Τρικυμία. είμαστε φτιαγμένοι απ’ των ονείρων την ύλη και τη μικρή ζωή μας ύπνος την περιβάλλει… σελ. 9, εκδόσεις ΔΕΛΕΑΡ…