ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ – Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ
Των ποιημάτων μου οι φωνές πια δε με τρέφουν, αλλά οι ώρες της πολύκροτης σιγής που απ’ τα παράθυρά τους μέσα γνέφουν, με κρύα δάχτυλα, οι εγκλωβισμένοι όλης της γης. Στον ουρανό τους μέσα κατοικεί μπλε πόνος που με ποτίζει, καθώς βρέχει, και μεθώ. Μες στον παράδεισό μου, πού ‘μαι μόνος, ή μες στην κόλασή…