στης νύχτας το ελάχιστο ξανά λέξεις σεπτές μές από φώτα και σκιές προγονικές πλοηγώντας τι άλλο μου μένει παρά να στραφώ πλησίστιος μα κι αργός αναίμακτος μα πορφυρός στην αγκαλιά σου πάλι λευκή σελίδα εσύ μονάχα εσύ το ξέρεις πως αν τη μάχη μου μαζί σου προσδοκώ να τη κερδίσω κι όχι σαν τους πολλούς…
τα όνειρά μου μνήμες πτήσεων μνήμες της ζέστης και του ολέθρου αφήνεις κάτω τη βεντάλια κι ο αέρας αργοπεθαίνει μέσα μας τα όνειρά μου σκόνη από την εποχή του ματιού μνήμες σοφίας σ’ ένα καράβι πυκνό στη θάλασσα που αργοσαλεύει μέσα μας (1996) σελ. 36 16 ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ “ΠΡΑΞΗ” ΑΘΗΝΑ…
… κοιμάσαι με στόμα γεμάτο μυστικά και βροχές.
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ δεν βγάζεις κουβέντα: ήρεμα και σταθερά επαναλαμβάνεις την ίδια κίνηση. δεν είναι φυσιολογικό, είναι μάλλον η αρχή των θαυμάτων. σελ. 41 ΚΕΔΡΟΣ 2003
σαν τσαμπί σταφύλι με κρατάς στα δυό σου χέρια αγαπημένε σαν κούπα κόκκινο κρασί σα μεγάλο γιαλιστερό κοχύλι είναι κουπιά τα χέρια σου και πλέουν στην χλιαρή καλοκαιριάτικη θάλασσα αστέρια στην ψιλή αμμουδιά να λιάζονται δυό σάλιαγκοι που βγήκαν με την πρωϊνή δροσιά στο περιβόλι
OSLO what you do. follow the slow tram into the night. wear your coat with the hood. you ‘re foreign here. the town reveals itself the way the one you live in never could. not to speak the language makes you innocent again, invisible. … pg 32, ANVIL PRESS POETRY 1993 APPOINTED POET LAUREATE 2009…
ήτοι η άλλη όχθη του ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ … Ώ υπερωκεάνιον τραγουδάς και πλέχεις θαρρώ πως τα ταξίδια μας συμπίμπτουν. το έξοχο αυτό επιφώνημα, μεγεθυνόμενο επ’ άπειρον φαίνεται να είναι ο ούριος άνεμος που διαπνέει το “πολλές φορές την νύχτα”. … ο εφευρέτης της μελαγχολίας μάς αποκαλύπτει που βρίσκεται ο δρόμος για τη σκοτεινή πόλη Άρμαλα…
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΠΟΥΣ κάθε στιγμή απλώνει τα δίχτυα του ένα νικηφόρο παρόν και το κοιτάζουν με δέος άνθρωποι άλλων εποχών, περασμένων και μελλοντικών ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, η γραμμή του Ορίζοντος, ΕΣΤΙΑ … γεμάτη σκόνη η Φθιώτιδα τούτο το καλοκαίρι κι αλλού πλημμύρες. σου γράφω αναπνέοντας το ξερό τοπίο. δε φαίνεται η θάλασσα, μα είναι κοντά. σ’ αγαπώ…
JAMES MERRILL (μια ανανέωση) χρησιμοποίησα κάθε τέχνασμα για να σε συγκινήσω, ψέματα, κόπωση, ακόμη κι αυτό το πάθος μα τώρα βλέπω μόνη λύση τον οριστικό χωρισμό. προσθέτω πως είμαι πρόθυμος να επωμισθώ την ευθύνη. συγκατανεύεις. ο φθινοπωρινός αέρας ξαφνικά δυναμώνει, αγριεύει ένα καθαρό βάζο με ξερά φύλλα δονείται ασταμάτητα. κοιτάζουμε αμίλητοι. όταν μιλάω και πάλι…
την ώρα που μισάνοιγαν τα πρώτα ρόδα της αυγής ένα τραγούδι μακρυνό, στα πέρατα του δρόμου ήρθε και πέρασε σιγά, σα να μην άγγιξε στης γης απ’ το παράθυρό μου κ’ έτσι, όπως ξύπνησα με μιας, μεσ’ απ’ τον ύπνο το βαθύ σα μαγεμένος γύρισα στον ήχο το κεφάλι κ’ είπα πως ήταν η ψυχή…