σ’ ένα χώρο στενό και φτωχό όπως ήταν ο χώρος των ελληνικών γραμμάτων η παρουσία του ηλέκτριζε ενέπνεε παρακινούσε ζωντάνευε τόνωνε προσανατόλιζε χωρίς φανατισμό χωρίς δογματισμό μ’ ένα πολύ φιλελεύθερο πνεύμα προς όλες τις κατευθύνσεις σελ. 45 ΥΨΙΛΟΝ/βιβλία 1989
η περηφάνια στο ωραίο βλέμμα το πιο αδιάσειστο στοιχείο μιας ευγενούς καταγωγής σελ. 43 ΚΕΔΡΟΣ 2021
ούτε κουρσάρος ούτε προσκυνητής μόνο ευθείες εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 14 ΦΛΕΒΑΡΗ 2009
… ποιός ο φρουρός ποιός ο θεός που τα λόγια μας γνέθει ποιός κατοικεί στην άλλη πλευρά της σελίδας; … σελ. 32 16 Νέοι Έλληνες Ποιητές ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ “ΠΡΑΞΗ” ΑΘΗΝΑ 1997
Το παράθυρο, έξω μακριά Είπα, θ’αλλάξω συνήθειες, δε θα φοβάμαι πια ν’αντικρίσω την κρύα σκέψη χωρίς μελάνι. Τώρα το μελάνι Τελειώνει κι εμένα η πόρτα μένει ανοιχτή στη σκέψη παραμονεύει το καινούριο ποίημα, χωρίς μελάνι.
στις 26 Απριλίου 1336 ένας τριανταδυάχρονος ποιητής ο Φραγκίσκος Πετράρχης αποφασίζει να ανέβει στην κορυφή ενός βουνού για να ατενίσει από ψηλά την θέα. … ευτυχής αυτός που μπόρεσε να γνωρίσει τη φύση των πραγμάτων και νίκησε το φόβο του θανάτου και το αμείλικτο πεπρωμένο και το βουητό του άπληστου Αχέροντα … κοίταξα γύρω μου:…
κάθε βράδυ ανέβαινε τον ίδιο δρόμο πέρναγε το ίδιο παλιό σπιτάκι το φαγωμένο το ετοιμόρροπο κάθε βράδυ καθόταν πέτρινα στην πόρτα σ’ ένα σκαμνί πάνω στο ρυτιδωμένο σαν το πρόσωπό του πλακωτό … με την καρδιά του κρύα σαν τ’ ατσάλι και τ’ ασήμι … γύρισε χώρες πολλές γνώρισε είδε κι έμαθε κίνησε για την…
Ιντερμέδια … φτερούγισαν τα βλέφαρα λυγμός, κραυγή, σιωπή και ρύθμισες τη λειτουργία του Σύμπαντος … σελ. 37, ΑΓΡΑ 2006 επιμέλεια – Σταύρος Πετσόπουλος
118 έλα τώρα θεϊκή χελωνίσια μου λύρα λάλησέ μου βγάλε φωνή 119 μαντιλάκι που μούσκεψε 120 εγώ δεν είμαι σαν κι αυτές που είν’ όλο άγρια πάθη έχω ψυχή αθώου παιδιού σελ. 93 ΚΕΔΡΟΣ 2022 μτφ από τα αρχαία ελληνικά: Τασούλα Καραγεωργίου /μαζί με πρόλογο και σημειώσεις/
είμαι μαύρο χορτάρι με ανθρώπινα πάθη σε ποτάμι που στέρεψε μ’ ένα άσπρο αγκάθι να φωτίζει τα ρήγματα τις βραδιές που πονούν οι νεκροί κι ανασαίνουν στα μνήματα είμαι ένα μικρό γαλάζιο όστρακο που αναδύεται από τα βάθη των ωκεανών η άμπωτη με φέρνει ξανά και ξανά σε παλιούς γνώριμους κόσμους ταξιδεύω με τα ρεύματα…