ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΕΛΤΑ – ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ – ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
θέλω κάθε μέρα με όποιον τρόπο να με τιμώ χωρίς το υπό- δίχως το υπέρ- 5η έκδοση 2016
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΙΟΧΟΥ – ΕΙΣΠΝΟΕΣ – ΙΚΑΡΟΣ
ο μόνος ο έρημος ο ερωτευμένος
RICHARD BURNS – Η ΦΩΝΗ – τυπωθητω (λαλον υδωρ)
… να φθάνει στον Ευφράτη και να βυθίζει μέσα του το πρόσωπο μτφ Ηλίας Λάγιος
ΦΑΙΔΩΝ ΠΑΤΡΙΚΑΛΑΚΗΣ – ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ – ΑΤΥΠΟΝ
… 7. συμφωνώ με τον Βαν Γκογκ που έλεγε: ” τα τζιτζίκια τραγουδάνε στα αρχαία ελληνικά” … ΑΤΥΠΟΝ #3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1995
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΙΟΧΟΥ – ΕΙΣΠΝΟΕΣ – ΙΚΑΡΟΣ
… ούτε μια στάλα φως δεν έπλεε μόν’ έτρεχαν της νύχτας τα νερά … σελ. 11
CECIL HELLMAN – 3 ΜΙΝΤΡΑΣΙΜ – ΔΕΛΕΑΡ #2
… σε κάθε γενιά οι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας θα πασχίζουνε να ξαναμπούν στον Κήπο άλλοι με τα κεφάλια τους και άλλοι με την καρδιά τους … σελ. 39 ΔΕΛΕΑΡ περίοδος α μάρτιος 2001 issn 1108 – 7617 editor in chief Asimina Ant. Chasandra εξώφυλλο Constantin Xenakis μτφ Γιώργης Βύρων Δάβος
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΑΚΑΛΟΥ – ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΚΕΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ
… ζέστη χτυπήθηκε το περιβόλι λάθος τοποθεσία μέσα τους έχουν μια δόση δροσιάς … σελ. 64 θέατρο οδού Κεφαλληνίας ανθολογία 1997 είναι ηθοποιός γεννήθηκε στη Λάρισα τελείωσε τη σχολή τεχνολογίας τροφίμων και διατροφής του Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης σπούδασε θέατρο στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και στα σπουδαστήρια υποκριτικής του Βασίλη Διαμαντόπουλου και του Κώστα Καζάκου
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ – Η ΠΥΞΙΔΑ ΠΟΥ ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΟ ΝΟΤΟ – ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
στην επόμενη κίνηση μετατόπισε το μαύρο ίππο στο Δ3 και απείλησε τη λευκή βασίλισσα έκτοτε παρέμεινε σ’ αυτή τη θέση παρά τις δυο τρεις ευκαιρίες για να επιτεθεί εκείνη την εποχή είχε να φυτέψει άνθη για το καλοκαίρι που πλησίαζε κι έτσι αμέλησε τη σκακιέρα βέβαια εκμυστηρεύθηκε κάποτε δεν του άρεσε να φεύγουν οι βασίλισσες…
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ – Ο Ν. Κ. ΜΕΣΑ ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΙΑΣ ΑΘΛΙΑΣ ΠΕΜΠΤΗΣ
… νάρκες παραφυλάνε τα γλαφυρά μου μαξιλάρια …. σελ. 31 16 ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ “ΠΡΑΞΗ” ΑΘΗΝΑ 1997
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ -ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΕΤΕΩΡΟΣ – ΜΕΛΑΝΙ 2003
… σηκώθηκε πήγε στο αυτοκίνητο κι έφερε ένα μικρό κουτί το άνοιξε και σκόρπισε στα θεμέλια της καινούριας οικοδομής τις στάχτες – η μνήμη του σπιτιού είπε κι απομακρύνθηκε. σελ. 27