Με το ίδιον ενδιαφέρον της σιωπής ξεκινάει για μια πρώτη ημέρα να εντυπώνεται στα εγκεφαλικά κύτταρα μια σχεδόν οργανική και εντατική αναζήτηση ενός βροχερού Σηματωρού, οπτικά μιας πολυσύνθετης συγκριτικής σημειολογίας πολλές φορές σε αδρά γεγονότα! βυθισμένοι μέσα στις λέξεις με αθωότητα ο διαλογισμός στην περιοχή τού πραγματικού όπως καμμιά άλλη ενέργεια μας καθιστά παρατηρητές και…
στον ποταμό Γάγγη ανεβοκατεβαίνει αναντίρρητα ώστε να καταγίνεται το λευκό πουκάμισο μαντεμένο κι αστραφτερό στο μέτωπο με σκάφος υπερκόσμιον μιας αιωνιότητας. περιπάτει, ανέπνεε κιόλας και πειραταί του 17ου, 18ου αιώνος. υφίσταντο Άνδρος νήσος ανδρός, περπατά, διαθλά σαν κάτι να ψάχνει συγκριτικής σημειολογίας το τηλεγραφείον, διαπερνάμε το βράδυ μικρή ψευδαίσθηση, ρέει το πρώτο άγγιγμα στον Κόσμο.…
αναζητώ την ατμόσφαιρα των υλικών μου πάνω σε σκαλοπάτια του σύμπαντος που σε φθάνουν ακόμη και όταν δεν υφίστασαι, ακόμη και όταν αόρατη με κυριεύεις με συναισθήματα και αχόρταγα σπλάχνα, ας είναι γερνάω και αυτό ακόμη βαθύτερα κι όταν εκείνη που μου τραγουδά ηφαίστεια αναδύεται μια εύστροφη κίνηση φέρνει το ακουστικό του τηλεφώνου στα χέρια…
υπερβαίνοντας κάθε τόσο την λογική το επίρρημα που καθόσον αναλύεται και παρακολουθεί τα βήματα και δάχτυλα πλόες, είναι -αμφίδρομα κατ’ οίκον. τουναντίον η ίδια πηγή αστροφεγγιάς που να ενδιαφέρει, η έλξη σ’ αυτά που σου επιστρέφει η ολίγον άλλη γλώσσα δυναμώνει την αυθεντικότητα και την ανεμπόδιστη ύπαρξη της ποίησης στο βλέμμα.ωστόσο επίκαιρη η ικανότητα να…
Νερά όνειρα Ποιητών
Η παραλία στην οποία διαστέλλεται η μνήμη μεθύσκει τα δάχτυλα και το θάλπος μιας νυκτός στο υγρό στοιχείο του σώματος που μας κατακλύζει και στη θέση του αρχίζει να σφυρίζει η σταγόνα και το δάκρυ μιας παιδίσκης.
Νερά νερά ρέοντα και να! Άνθη αγρότοπων σαν παρά γρανιτώδη πέλματα που χάνονται στα γυμνά μαλλιά και το πρόσωπο του βράχου στο ξάρτι ενός υπερωκεανίου.
Σιγά, ένα παραθύρι διαμαντικό της παιδίσκης, της ηλικίας των ονείρων και να! Νερά τοιχώματα του μπρούντζου υγρές κανάτες, φύλλα μουσκεμένα και υγρά δωμάτια ενηλίκων μες του λευκού Αγαθού.
Αργά ένα κορίτσι στην ακτή του κήπου με τα λεμονάνθη, χειμώνας, κυματιστά λόγια λίγο χωρίς ομπρέλα εισπράττει την καταιγίδα στα βλέφαρα χωρίς ν’ ακολουθεί παρά να κοιμίζει στην αγκαλιά μιαν μνήμη, έξις και το μυστικό μοσχολίβανο.
Η ρομαντική ψυχρότητα, ένα μπουκάλι βυθισμένο στον Μεσαίωνα στη Γαλλία σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο βάλσαμα και μικρά πέτρινα σκαλοπάτια, μιαν εποχή όπου η διακήρυξη του Βολταίρου, φαίνει.
Ήρχετο η νυξ, απομεσήμερο καταγής στην ακτή ενόσω ονειρευόμουν την πλατιά θάλασσα του Ήλιου της Κω του Ιπποκράτη στα σπλάχνα μου. Από την άλλη εξαλείφοντας κάθε παράκληση και καμιά παρεξήγηση η ζωή αναλύεται –γιατί έτσι. Για μιαν άλλη πληθυσμιακή κοινότητα…