Τα Κήτη, σπονδυλωτή ποιητική σύνθεση με διακειμενικότητα και χιούμορ, σαρκάζουν τη διδασκαλία της λογοτεχνίας και τη διδακτική λογοτεχνία. Ανακαλούν άλλοτε τα μεσαιωνικά έπη ή τις ταινίες του Ταραντίνο, άλλοτε τον Μέλβιλ, την Παλαιά Διαθήκη, την Οδύσσεια ή τις Περιπέτειες του Πινόκιο, άλλοτε τον Βολταίρο, τον Πλούταρχο, τον βαρόνο Μυνχάουζεν ή τις μαρτυρίες της αναρχικής ομάδας…
«Είσαι» του είπε / «το πορτρέτο σου χωρίς το φως / να απλώνεται στον πίνακα / χωρίς την αμεροληψία του ζωγράφου / Είσαι το ποίημα της στιγμής / που απλοποιήθηκε σ’ ένα βιβλίο / Η βιβλιοθήκη είσαι και τα γηρατειά μαζί / Συμπέρασμα ανύπαρκτου συλλογισμού / ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα». Έφτασε, νομίζω, ο…
Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ – ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΟΛΩΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΛΒΟ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ, ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΠΟΙΗΤΩΝ: ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ Μία ανθολογία όπως Η Ποίηση της Ελληνικής Επανάστασης 1821 (ή οποιαδήποτε άλλη σχετική εργασία) έχει το ειδικό προνόµιο να παρουσιάζει στα γράµµατά µας ολοδιάστατο και αγέραστο…
ΙΙ δεν είμαι fan των σελοφάν σελ. 16, ΔΕΛΕΑΡ #8, περίοδος Ζ, 2006
… μην πας έτσι σε γιορτή βάλε της μάσκας το γερό σκαρί να αντέχει στα πολλά μποφόρ της γλώσσας αυτού του κόσμου. σελ. 63 16 Νέοι Έλληνες Ποιητές έκδοση της θεατρικής εταιρίας ΠΡΑΞΗ, 1997
… ένα σπίτι άρχισε να κινείται διασχίζοντας το τοπίο είχε μια θέληση δικιά του – στην οροφή του ένας άντρας ντυμένος μαύρα και μια γυναίκα με άσπρο φόρεμα – μια γυναικεία θέληση επιτακτική πρόσταζε τα στοιχεία κι αυτά υπακούανε χωρίς να φέρνουν σοβαρές αντιρρήσεις … σελ. 13, ΔΕΛΕΑΡ #2 περίοδος Α, 2001…
… όλοι με λανθάνουσα παραλυσία και άσθμα και η καρδιά μου σαν τη γη αντί να χτυπάει γυρίζει ζαλίζοντας τα όργανά μου … σελ.43, ΔΕΛΕΑΡ #8 περίοδος Ζ – 2006
… εξαίσιο καλοκαίρι εφετινό που μου προσφέρεσαι την ήρεμη ευτυχία ευλογημένο τον σκονισμένο δρόμο τα νερά τα πεύκα και πιάνοντάς με πότε πότε από το χέρι και προπαντός γι’ αυτό το αγαπημένο πρόσωπο που πλάι μου ζει γροικόντας
Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω κάλλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθή ποιός ξέρει, τώρα θάτανε γραφτό να σ’ αγαπήσω και τόσο που καμμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθεί …
λιγοστά σαν χαράζει στις υπώρειες βόσκει ουρανού σκεπασμένου κι είναι αυτός το άλογό του και το πράσινο εγώ σελ. 26 εκδόσεις οδός Πανός 2006