Ν’ ανταποκρίνονται οι λέξεις σε έννοιες; Τέτοιο μπέρδεμα! Ούτε μεταφορές, ούτε παρομοιώσεις. Να αυτοαναφέρονται. Οι λέξεις να είναι έννοιες χωρίς αναφορά. Η αναφορά είναι άστατη προσωπική. Δεν είναι ήχος. Ο ήχος δεν αναφέρεται σε τίποτα έξω απ’ αυτόν. Οι ήχοι δεν είναι μεταφορές ή παρομοιώσεις. Όταν οι λέξεις θα είναι μόνο ήχοι, ο…
Α.Χ. Πότε ήταν η πρώτη στιγμή που αντιληφθήκατε ότι πρέπει να γράψετε ποίηση; Π.Λ. Όταν είχα πια συγκεντρώσει αρκετά ποιήματα και βρήκα κι έναν τίτλο για τη συλλογή και θεώρησα ότι αυτό είναι μια προσπάθεια, ποιητική. A.Χ. Πόσο χρόνο σας πήρε να γράψετε την «Αφήγηση» το βιβλίο που εμπιστευθήκατε στην εκδοτική εταιρεία Κέδρος. Π.Λ. Όχι…
Το ποίημα δεν είναι προσευχή είναι δήλωση πίστης σε όσα αναπνέουν και πάλλονται κι ανατριχιάζουν κάτω από ζέστη βαριά κι ασήκωτους χειμώνες. Σε ό,τι επιμένει να αναβλύζει κι ας ξέρει πως η πηγή δεν είναι αστείρευτη πως των άστρων το φως θα σβήσει. Λεπτό κεράκι, αδύναμο, που περιβάλλεις με το χέρι σου και κινδυνεύει απ’…
ο αληθής βορράς ως τώρα όλα καλά κι ό,τι συνέβη για να λιαστεί μεσάνυχτα, ξεχνιέται ταξιδεύει με πίστη στις δυνάμεις του κινδύνου τη φύση σαν πρωτιά, να κατακτήσει χωρίς ανάγκη γι’ άγκυρα με την περιστερά της σημαδούρας αεροναύτης μετέωρος στην άϋπνή του πτήση με άνεμο ανάποδο που θα ‘χει προμήθειες μηνών συσκευασμένες…
Κάποτε Κάποτε ταξιδεύει ο αέρας φέρνοντας μακρινές ειδήσεις από αχανείς χώρες κάποτε ταξιδεύει η σκιά του ανέμου με αναμμένη ταχύτητα στο ρελαντί κι οι λέξεις παίρνουν θέση μπροστά στο πληκτρολόγιο σε μια οθόνη που αναβοσβήνει χαιρετίσματα από το Υπερπέραν σε αυλές στρωμένες με ομοούσια τραπέζια αποχαιρετισμών Αθήνα, 4 Ιανουαρίου 2019 (σελ.…
[..] Ζει με την Ομορφιά η Μελαγχολία – την Ομορφιά Που πρέπει να πεθάνει. Και τη Χαρά που πάντα Το χέρι στα χείλη της έχει κι είναι έτοιμη να πει: αντίο. Εκεί κοντά της Ηδονής ο πόθος – μα φαρμάκι γυρίζει Την ίδια στιγμή που αχόρταγα πίνει το μελίρρυτο στόμα. Α, ναι! Μες στο ναό…
Πύρινη αναπαύεται γυμνή, αχτίνα ηλίου εαρινό ειδύλλιο στο μέτωπο του γρύλλου. Ο τροβαδούρος άνεμος ταξιδεύει στο νησί της Αφροδίτης μια παρτιτούρα όνειρα η σύνθεση της φύσης. Δελ-εαρινό ειδύλλιο μεταίχμιο ηδονής και κάθαρσης. (σελ. 22) Θα με αγαπήσει ο θάνατος με αγάπη ανθρώπινη με πάθος. Γι’ αυτό θα του δοθώ ολάκερα αφού μ’ αυτόν θα…
Οι Ποιητικές Τρίτες (είχα την τύχη να τις παρακολουθήσω όλες με την μητέρα μου, όσο σπούδαζα) στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας που κάλυψαν όλες τις γενιές με επιλογή από κριτικούς την ποίηση των πιο σημαντικών εκπροσώπων της, έδωσε βήμα σε μια γενιά, την απούσα γενιά του ’90 στους εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας, σε έναν διαγωνισμό…
Σίγησαν τα πάντα και σα να περίμεναν. Σήκωσαν τα μάτια πάνω απ’ τις φωτιές και πανικός θαρρείς πανικός. Οι κόκορες λαλούσαν καταμεσήμερο. Σ’ αυτόν τον τόπο τα κοκόρια λαλούνε όλες τις ώρες επισφραγίζοντας τον λόγο ύπαρξής τους.Γεννημένα στις σιωπές του εσπερινού. Κληροδοτημένα δραματοποιοί. Στην πλατεία του Νησιού όλα σβηστά κι ένας βιολιστής παίζει γκρόσσο Βιβάλντι.…
πού ακριβώς τονίζομαι στο γέρνω ή στο γερνώ; Κ.Δ. Κική, όσο γερνώ, γέρνω κι όσο γέρνω, γερνώ. Όσο περνώ, παίρνω κι όσο παίρνω, περνώ. [απόσπασμα από το 16 σελίδων ανάτυπο με τίτλο Gerontion που συνοδεύθηκε με την έκδοση του εγχειριδίου Δέλεαρ #8, Περίοδος Ζ – 2006]