Στη φάτνη των κτηνών Χριστός γεννάται χωρίς της Επιστήμης συνδρομή, η θεία φύσις κάνει για μαμμή κι ο δράκος, σαν αρνί, Θεός κοιμάται Αύριον, άντρας, σαν ληστής κρεμάται -Νέα του κόσμου θέλει οικοδομή- Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται Διάκοι του Βαάλ, δεν είναι δικός σας…
η μάνα μου σε κρεβάτι νοσοκομείου, μόνη μπλούζες χιόνι, γυαλιά μυωπίας και επισκεπτήριο τρεις με πέντε το φως στον θάλαμο κακοπληρωμένη νοσοκόμα πλησιάζω αργά κάνω πως δεν βλέπω το ρολόι η μάνα μου με ρωτάει: -τι λες: φεύγω τη σωστή ώρα: η φωνή μου βγαίνει απ’ το υπόγειο από στοίβες ξύλα, ένα λίκνο, άδεια ράφια…
η κορδέλα της ανατολής κρεμάστηκε στην πόρτα απ’ έξω η μυρουδιά της χρυσόσκονης σε αντιπαράθεση με των ώριμων μήλων και η συγκατάβαση του καιρού να λάμνει προσεκτικά προς το μέρος μου δίχως άλλο το νερό γαλήνεψε μπορείς να καθρεφτιστείς στον ήλιο και ενίοτε να τον παρασύρεις στην κάμαρά σου ένα πρωϊνό του Θεού [σελ.…
η πόλη μας θα ‘ν’ αστέρια και κρίνοι, τουλούπες καπνού και φτερά, ο ίσκιος μιας χουρμαδιάς στη σελήνη, μια κρήνη, η πατημασιά μιας γαζέλας στην άμμο, τα γέλια στη σιγαλιά, η φεγγαροντυμένη κόρη να περπατά στο μέσον της λίμνης, Ουριήλ με μυριάδες φτερά να κατεβαίνουν στρατός και να πίνουν απ’ τα ουράνια νερά, κομήτη ουρά,…
μιλώντας λέξεις μιλώντας σιωπές ας είναι οι λέξεις πριν, δεν ξέρω, ποτήρι, αίμα, μακριά έλξεις ας είναι οι λέξεις ας είναι θραύσματα βροχές βροχές ας είναι πάνω στο πρώτο ξεκίνημα αμυχή το πρώτο ξεκίνημα και το γιγάντωμά της ας είναι υφάδι σε ουρανό που κοιτάζει τα μάτια σου καθρέφτισμα κι επιστροφή ας είναι…
καταλλαγή ανάμεσα στα φύλλα της πορτοκαλιάς η χλωρή σκιά όχι σαν απειλή η έλευση η αναχώρηση η έλευση μια συντροφιά το χαμένο μελλίσι που δεν χάθηκε ποτέ. [σελ. 37] α’ έκδοση, ύψιλον 2008 εξώφυλλο – έργο του Κώστα Πανιάρα
και δεν θα το κάνετε αν ποτέ ρωτήσετε (και δεν θα το κάνετε) αν ποτέ ρωτήσετε ποιά ήταν η ζωή μου, θα έλεγα καμιά ζωή δεν έμεινε τόσο αβίωτη. αν ψάχνατε (και δεν θα το κάνετε) αν ψάχνατε για την μοναδική μέρα ευτυχίας μέσα μου, θα έλεγα με βαφτιστικό όνομα που η αγάπη…
Ο Χάρης Βλαβιανός μετέφρασε στα ελληνικά το σημαντικότερο ποίημα του Τ.Σ. Έλιοτ και ένα από τα κορυφαία ποιήματα του 20ού αιώνα, την Άγονη γη (The Waste Land) – έργο που αποτελεί το μανιφέστο του μοντερνισμού στην ποίηση. Το ποίημα αυτό του Έλιοτ είχε μεταφράσει στο παρελθόν ο Σεφέρης (τιτλοφορώντας το Η Έρημη Χώρα). Το εγχείρημα…
λίμνη πλάτωνος θα συναντηθούμε rendezvous πετώντας. χίλιες και μία μέρες με άλλοθι τα λάθη. η ηχώ της υπεκφυγής μου σβήνει σαν νάτανε σκιαμαχία. ο ήλιος του πρωϊνού μια άσκηση έρωτα άλυτη. αιμάτινες αναζητήσεις κρέμονται στα φτερά του γενέθλιου ύπνου μου. το λιώσιμο των πάγων ακολουθεί η άνοιξη που προσεύχεται να μην ταράξει κανείς τους…
αμφίλυκη […] ρόδινη λάμψη της αυγής αχτίδα αλκυονίδας μέρας πριν γίνεις δίσκος φλογερός πώς καμινεύτηκες πώς έφτασες ανάμεσα από τ’ αττικά βουνά που ανοιγόκλεισαν σαν θυρόφυλλα εαρινή και παιχνιδίζοντας με τ’ άστρα με τα ζώδια με τον Βόλσκ πώς έφτασες τρελή αναλαμπή να πορφυρώσεις το λυκόφως μου; από το λυκαυγές σου στο λυκόφως…