ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ – Η ΛΥΠΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
… κοιμάσαι με στόμα γεμάτο μυστικά και βροχές.
ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΛΕΙΠΕΙ
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ δεν βγάζεις κουβέντα: ήρεμα και σταθερά επαναλαμβάνεις την ίδια κίνηση. δεν είναι φυσιολογικό, είναι μάλλον η αρχή των θαυμάτων. σελ. 41 ΚΕΔΡΟΣ 2003
ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ – ΤΡΑΓΟΥΔΙ
σαν τσαμπί σταφύλι με κρατάς στα δυό σου χέρια αγαπημένε σαν κούπα κόκκινο κρασί σα μεγάλο γιαλιστερό κοχύλι είναι κουπιά τα χέρια σου και πλέουν στην χλιαρή καλοκαιριάτικη θάλασσα αστέρια στην ψιλή αμμουδιά να λιάζονται δυό σάλιαγκοι που βγήκαν με την πρωϊνή δροσιά στο περιβόλι
CAROL ANN DUFFY – MEAN TIME
OSLO what you do. follow the slow tram into the night. wear your coat with the hood. you ‘re foreign here. the town reveals itself the way the one you live in never could. not to speak the language makes you innocent again, invisible. … pg 32, ANVIL PRESS POETRY 1993 APPOINTED POET LAUREATE 2009…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ – ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑ ΤΗΣ ΠΛΟΙΑΡΧΙΑΣ
ήτοι η άλλη όχθη του ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ … Ώ υπερωκεάνιον τραγουδάς και πλέχεις θαρρώ πως τα ταξίδια μας συμπίμπτουν. το έξοχο αυτό επιφώνημα, μεγεθυνόμενο επ’ άπειρον φαίνεται να είναι ο ούριος άνεμος που διαπνέει το “πολλές φορές την νύχτα”. … ο εφευρέτης της μελαγχολίας μάς αποκαλύπτει που βρίσκεται ο δρόμος για τη σκοτεινή πόλη Άρμαλα…
ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ – ΣΕΡΒΙΤΣΙΟ ΤΣΑΓΙΟΥ
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΠΟΥΣ κάθε στιγμή απλώνει τα δίχτυα του ένα νικηφόρο παρόν και το κοιτάζουν με δέος άνθρωποι άλλων εποχών, περασμένων και μελλοντικών ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, η γραμμή του Ορίζοντος, ΕΣΤΙΑ … γεμάτη σκόνη η Φθιώτιδα τούτο το καλοκαίρι κι αλλού πλημμύρες. σου γράφω αναπνέοντας το ξερό τοπίο. δε φαίνεται η θάλασσα, μα είναι κοντά. σ’ αγαπώ…
ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ – ADIEU
JAMES MERRILL (μια ανανέωση) χρησιμοποίησα κάθε τέχνασμα για να σε συγκινήσω, ψέματα, κόπωση, ακόμη κι αυτό το πάθος μα τώρα βλέπω μόνη λύση τον οριστικό χωρισμό. προσθέτω πως είμαι πρόθυμος να επωμισθώ την ευθύνη. συγκατανεύεις. ο φθινοπωρινός αέρας ξαφνικά δυναμώνει, αγριεύει ένα καθαρό βάζο με ξερά φύλλα δονείται ασταμάτητα. κοιτάζουμε αμίλητοι. όταν μιλάω και πάλι…
ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ – ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΑΚΡΥΝΟ…
την ώρα που μισάνοιγαν τα πρώτα ρόδα της αυγής ένα τραγούδι μακρυνό, στα πέρατα του δρόμου ήρθε και πέρασε σιγά, σα να μην άγγιξε στης γης απ’ το παράθυρό μου κ’ έτσι, όπως ξύπνησα με μιας, μεσ’ απ’ τον ύπνο το βαθύ σα μαγεμένος γύρισα στον ήχο το κεφάλι κ’ είπα πως ήταν η ψυχή…
ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ – ΑΝΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΤΑ
… στην τραπεζαρία δεν κάθεται κανένας στην είσοδο ακούω πατήματα κάποιος χτυπάει στην πόρτα ντανγκ-ντανγκ το ρολόι του τοίχου χτυπάει μεσάνυχτα – ώρα για να βγούνε τα φαντάσματα απ’ το παράθυρο βλέπω τον τρούλο της Αγίας Σοφίας στο βάθος σε κάποια απόσταση δυο κυπαρίσσια σκύβουν λυπημένα τα κεφάλια τους … σελ. 18 ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 1996
ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠ’ ΤΟ ΦΩΣ
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΦΕΡΗ είδα τον Σεφέρη στον ύπνο μου να μ’ έχει αγκαλιά (στο μονόκλινο κρεβάτι μου) το πρόσωπό του μου ‘δινε κουράγιο ήταν χοντρούλης και αμίλητος φοβόμουν πως θα ξυπνήσει ο πατέρας μου και θα με πιάσει στα πράσα να κοιμάμαι μαζί του του ψιθύρισα τον πρώτο στίχο ενός ποιήματός μου: “καπνίζω…