I open the window see electricity bleach the sky in far off codes of silence the air is static pent with hear I lie watching the curtains light up in morse as if a lighthouse dashes out rays of warning I listen for sound but it keeps its distance and a weight of water holds…
… 2 πολλές φωτιές με ζώσανε και γω δε λέω “σώνει!” κι ήρθε τ’ αγέρι για δροσιά κι αυτό μου τις φουντώνει … 10 κόκκινη πέτρα του γιαλού και δροσερό κοχύλι ήθελα κάτι να σας πω για τα δικά της χείλη … σελ. 422 ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΗΣ “ΕΣΤΙΑΣ” Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ και ΣΙΑΣ Α.Ε.…
είμαι στημένος στην ουρά και περιμένω περιμένω τί; … σελ. 27 ΔΕΛΕΑΡ τχ 7, 2004-2005 -διπλό τεύχος- Νάνος Βαλαωρίτης, Ανδρέας Εμπειρίκος με ανέκδοτα χειρόγραφα ποιήματα τους και σημειώσεις
… θυμάμαι το πέταγμά της ανάμεσα στα δέντρα τα λεπτά της δάχτυλα από πορσελάνη το ξαφνικό τίναγμα του κεφαλιού της προς τα πίσω σαν να μετατόπιζε τον αέρα μερικά εκατοστά προς το μέρος της … σελ. 59 16 ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ “ΘΕΑΤΡΟ ΠΡΑΞΗ” 1997 γεννήθηκε στον Πειραιά όπου και ζει. εργάζεται από το 1991 στην…
απάνω εις την γλυκιά θωριά σου εκείνη μαγευτική χλωμάδα είναι χυμένη στα φρύδια και στα χείλ’ είναι γραμμένη αγνή της παρθενιάς ταπεινοσύνη ο στοχασμός την κεφαλή σου κλίνει και η ψυχή σου με σέ μονάχα κραίνει και αν σηκώσεις τα μάτ’ αυτού προβαίνει αγγέλου αγάπη και ουρανού γαλήνη αν περπατείς, το μάτι ερωτεμένο εις όλα…
αυτός ο άνθρωπος είναι για ετούτον τον άνθρωπο όπως το ποντισμένο άγαλμα για το νερό ο αέρας για το απλωμένο ρούχο τα σώματά τους είναι χώμα και νερό του ίδιου κήπου έτσι σε γύρεψα κι έτσι σ’ αγάπησα: σαν τον αέρα που έσκισε το ρούχο σαν πέτρα φαγωμένη απ’ το νερό πάντως ο κήπος παραμένει…
Ο ΔΥΤΗΣ κυκλωτικό, παλίμψηστο το άλφα στον κέλτικο σταυρό: μαζί τα λούζει νερό που ‘χει λιμνάσει. κολαούζοι τριγύρω, του τσαγκάρη και του κάλφα της αγοράς περίπολος. θυμέλη ο εμπορικός περίπατος του νότου βυθός, να ξαναβρεί το θησαυρό του: τα θρύψαλα του σώματος, τα μέλη που βούτηξαν στον βράχο, την πανώλη που απλώθηκε βαριά και την…
SOZINHO στον Αντρέα Παγουλάτο αυτό σκεφτόταν, όταν έφευγε. κάτι θυμόταν κάτι του διέφευγε και κάτι αισθανόταν διάβαζε και χανόταν – στην τελευταία του σκηνή τον χειροκρότησες κι εσύ η μικροφωνική εγκατάσταση τα φώτα γύρω, τα τραπέζια, τα σκαμπό ψάχνω για κέλυφος, ανθρώπινη κατάσταση και μέσα της να μπω σελ. 20 ΠΟΛΙΣ, Ιανουάριος 2011 διόρθωση –…
… ασφοδίλι ψηλά από βράχο πέφτει είναι κοπέλες με νωχέλεια που τ’ αφήνουνε και κατρακυλάει μες στη ρεματιά για να ακούσουν την ηχώ του ασφοδίλι δίλι δίλι ασφοδίλι άσφο ασφοδίλι είναι γλυπτές οι υδρορροές των εικόνων στο Παρίσι που αντανακλούν την πόλη του λόγου μες στις στέρνες κι οι παλμοί που έχουνε τα φώτα τους…
με ταπεινά χέρια σου φέρνω τα βιβλία των αναρίθμητων ονείρων μου -λευκή γυναίκα που το πάθος έχει φθείρει σαν την παλίρροια που τρώει την γκρίζα άμμο- και με καρδιά παλαιότερη από το κέρας το ξέχειλο από τη λευκή τη φλόγα του Καιρού λευκή γυναίκα των αναρίθμητων ονείρων σου φέρνω τους περιπαθείς μου στίχους σελ. 89…