κάθε βράδυ ανέβαινε τον ίδιο δρόμο πέρναγε το ίδιο παλιό σπιτάκι το φαγωμένο το ετοιμόρροπο κάθε βράδυ καθόταν πέτρινα στην πόρτα σ’ ένα σκαμνί πάνω στο ρυτιδωμένο σαν το πρόσωπό του πλακωτό … με την καρδιά του κρύα σαν τ’ ατσάλι και τ’ ασήμι … γύρισε χώρες πολλές γνώρισε είδε κι έμαθε κίνησε για την…
… το ίδιο δεν είναι είναι όμως κάτι. σελ. 26 ΚΕΔΡΟΣ 2021 το αντίτυπο με χειρόγραφη υπογραφή του ποιητή γεννήθηκε το 1955 και ζει στην Φλαμουριά της Έδεσσας. έχει γράψει διηγήματα, μυθιστορήματα και ποίηση
… ψυχή βασανισμένη χέρι τρεμάμενο γράφει: … σελ. 150, βιβλιοπωλείον της “ΕΣΤΙΑΣ”, 2020 δοκίμιο/ επίμετρο:Δημήτρης Αγγελής τρίτη έκδοση α’ έκδοση Εκδόσεις των φίλων 1970
Ιντερμέδια … φτερούγισαν τα βλέφαρα λυγμός, κραυγή, σιωπή και ρύθμισες τη λειτουργία του Σύμπαντος … σελ. 37, ΑΓΡΑ 2006 επιμέλεια – Σταύρος Πετσόπουλος
118 έλα τώρα θεϊκή χελωνίσια μου λύρα λάλησέ μου βγάλε φωνή 119 μαντιλάκι που μούσκεψε 120 εγώ δεν είμαι σαν κι αυτές που είν’ όλο άγρια πάθη έχω ψυχή αθώου παιδιού σελ. 93 ΚΕΔΡΟΣ 2022 μτφ από τα αρχαία ελληνικά: Τασούλα Καραγεωργίου /μαζί με πρόλογο και σημειώσεις/
το κεφάλι μου με τις κρύπτες με τις ίριδες μιας θλίψης αρχέγονης και η ζωή μου που βραδυπορεί της αγάπης το χλοερό επέκεινα η θηριωδία της κάθε μέρας οι πολυσχιδείς σκέψεις των σοφών το κεφάλι σου με τις δευτερεύουσες προτάσεις … σελ. 24, εκδόσεις ΑΓΡΑ – 1988
είμαι μαύρο χορτάρι με ανθρώπινα πάθη σε ποτάμι που στέρεψε μ’ ένα άσπρο αγκάθι να φωτίζει τα ρήγματα τις βραδιές που πονούν οι νεκροί κι ανασαίνουν στα μνήματα είμαι ένα μικρό γαλάζιο όστρακο που αναδύεται από τα βάθη των ωκεανών η άμπωτη με φέρνει ξανά και ξανά σε παλιούς γνώριμους κόσμους ταξιδεύω με τα ρεύματα…
… εδώ το κυρίαρχο ερώτημα είναι το ερώτημα του α-διανόητου “που είναι κάτι περισσότερο και άλλο πράγμα από αυτό που δεν έχουμε σκεφθεί”, ένα ερώτημα που κατακλύζει και καλεί τον άνθρωπο. … /από το οπισθόφυλλο/ βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, 2016
εδώ δεν είναι παίξε γέλασε εδώ είναι Μπαλκάνια Νίκος Εγγονόπουλος … /φωνή από κασέτα/ Μαίρυλιν: μένω στο ισόγειο … καλώς ήρθατε! /σκοτάδι/ 1987 σελ. 91, ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ 2η έκδοση 2020 επιμέλεια του συγγραφέα
Των ποιημάτων μου οι φωνές πια δε με τρέφουν, αλλά οι ώρες της πολύκροτης σιγής που απ’ τα παράθυρά τους μέσα γνέφουν, με κρύα δάχτυλα, οι εγκλωβισμένοι όλης της γης. Στον ουρανό τους μέσα κατοικεί μπλε πόνος που με ποτίζει, καθώς βρέχει, και μεθώ. Μες στον παράδεισό μου, πού ‘μαι μόνος, ή μες στην κόλασή…