“…γιατί κανείς, κανείς δεν θέλει να τον λησμονούνε” Τζένη Μαστοράκη … κάποτε είπα θα πετάξω εκείνα που δεν μου έμοιαζαν κάποτε είπα θ’ αρνηθώ, ό, τι δεν είναι δικό μου τώρα ξυπνάω στο κέντρο της πόλης από τους ήχους των βημάτων στο πλακόστρωτο. … λεπτά φορέματα επιλέγω να φοράω και αρώματα που δεν θυμίζουνε στιγμές…
… she touches my shoulder, I look up from words, people, towns, dusty roads, intrigues, to not words but word, which is her way. … pg. 16 AMBIT ISSUE 204, SPRING 2011 EDITED BY MARTIN BAX WITH HENRY GRAHAM
… τι ωραία που της εκράταγε το χέρι! τι ωραία κορμοστασιά, τι λεβεντιά στο σώμα και στην ψυχή! … σελ. 235 ΤΑ ΧΑΪΜΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΜΑΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ, 2012 ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ
… almost done he says you ok if if if if yes if yes if and if you think it could be a bird it could be although it could be the ringtone of the smartphone someone in the adjacent booth to mine left on in locker 5 which was not silenced which can from…
αφιερώνεται στον Καρίμ γνώρισες τα βάθη και την άπλα και το άτιτλο και πέρασες βουβός στο πράσινο μέσα της υδατογραφίας επίπεδες δέσμες τα μάτια σου των καρφιών ο πόνος στα πορτόνια μετριέται ο χρόνος κι αναρωτιέσαι γιατί δεν έχει αέρα πολύ στα πέτρινα μαξιλάρια των βράχων (ο τίτλος του ποιήματος αναστροφή του pillow) φλεβάρης 1997…
στης νύχτας το ελάχιστο ξανά λέξεις σεπτές μές από φώτα και σκιές προγονικές πλοηγώντας τι άλλο μου μένει παρά να στραφώ πλησίστιος μα κι αργός αναίμακτος μα πορφυρός στην αγκαλιά σου πάλι λευκή σελίδα εσύ μονάχα εσύ το ξέρεις πως αν τη μάχη μου μαζί σου προσδοκώ να τη κερδίσω κι όχι σαν τους πολλούς…
τα όνειρά μου μνήμες πτήσεων μνήμες της ζέστης και του ολέθρου αφήνεις κάτω τη βεντάλια κι ο αέρας αργοπεθαίνει μέσα μας τα όνειρά μου σκόνη από την εποχή του ματιού μνήμες σοφίας σ’ ένα καράβι πυκνό στη θάλασσα που αργοσαλεύει μέσα μας (1996) σελ. 36 16 ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ “ΠΡΑΞΗ” ΑΘΗΝΑ…
… κοιμάσαι με στόμα γεμάτο μυστικά και βροχές.
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ δεν βγάζεις κουβέντα: ήρεμα και σταθερά επαναλαμβάνεις την ίδια κίνηση. δεν είναι φυσιολογικό, είναι μάλλον η αρχή των θαυμάτων. σελ. 41 ΚΕΔΡΟΣ 2003
σαν τσαμπί σταφύλι με κρατάς στα δυό σου χέρια αγαπημένε σαν κούπα κόκκινο κρασί σα μεγάλο γιαλιστερό κοχύλι είναι κουπιά τα χέρια σου και πλέουν στην χλιαρή καλοκαιριάτικη θάλασσα αστέρια στην ψιλή αμμουδιά να λιάζονται δυό σάλιαγκοι που βγήκαν με την πρωϊνή δροσιά στο περιβόλι