μιλώντας λέξεις μιλώντας σιωπές ας είναι οι λέξεις πριν, δεν ξέρω, ποτήρι, αίμα, μακριά έλξεις ας είναι οι λέξεις ας είναι θραύσματα βροχές βροχές ας είναι πάνω στο πρώτο ξεκίνημα αμυχή το πρώτο ξεκίνημα και το γιγάντωμά της ας είναι υφάδι σε ουρανό που κοιτάζει τα μάτια σου καθρέφτισμα κι επιστροφή ας είναι…
καταλλαγή ανάμεσα στα φύλλα της πορτοκαλιάς η χλωρή σκιά όχι σαν απειλή η έλευση η αναχώρηση η έλευση μια συντροφιά το χαμένο μελλίσι που δεν χάθηκε ποτέ. [σελ. 37] α’ έκδοση, ύψιλον 2008 εξώφυλλο – έργο του Κώστα Πανιάρα
και δεν θα το κάνετε αν ποτέ ρωτήσετε (και δεν θα το κάνετε) αν ποτέ ρωτήσετε ποιά ήταν η ζωή μου, θα έλεγα καμιά ζωή δεν έμεινε τόσο αβίωτη. αν ψάχνατε (και δεν θα το κάνετε) αν ψάχνατε για την μοναδική μέρα ευτυχίας μέσα μου, θα έλεγα με βαφτιστικό όνομα που η αγάπη…
Ο Χάρης Βλαβιανός μετέφρασε στα ελληνικά το σημαντικότερο ποίημα του Τ.Σ. Έλιοτ και ένα από τα κορυφαία ποιήματα του 20ού αιώνα, την Άγονη γη (The Waste Land) – έργο που αποτελεί το μανιφέστο του μοντερνισμού στην ποίηση. Το ποίημα αυτό του Έλιοτ είχε μεταφράσει στο παρελθόν ο Σεφέρης (τιτλοφορώντας το Η Έρημη Χώρα). Το εγχείρημα…
λίμνη πλάτωνος θα συναντηθούμε rendezvous πετώντας. χίλιες και μία μέρες με άλλοθι τα λάθη. η ηχώ της υπεκφυγής μου σβήνει σαν νάτανε σκιαμαχία. ο ήλιος του πρωϊνού μια άσκηση έρωτα άλυτη. αιμάτινες αναζητήσεις κρέμονται στα φτερά του γενέθλιου ύπνου μου. το λιώσιμο των πάγων ακολουθεί η άνοιξη που προσεύχεται να μην ταράξει κανείς τους…
αμφίλυκη […] ρόδινη λάμψη της αυγής αχτίδα αλκυονίδας μέρας πριν γίνεις δίσκος φλογερός πώς καμινεύτηκες πώς έφτασες ανάμεσα από τ’ αττικά βουνά που ανοιγόκλεισαν σαν θυρόφυλλα εαρινή και παιχνιδίζοντας με τ’ άστρα με τα ζώδια με τον Βόλσκ πώς έφτασες τρελή αναλαμπή να πορφυρώσεις το λυκόφως μου; από το λυκαυγές σου στο λυκόφως…
μικρός οδηγός φιλοσοφίας μέσα στο φως τα πράγματα είναι όπως είναι χωρίς συγκρίσεις, χωρίς βελτιώσεις δεν υπάρχει κάτι που πρέπει ν’ αλλάξει, ούτε κάτι άλλο να το συμπληρώσει. μέσα στο φως, μόνο, είναι τα πράγματα έτσι. δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι πως θυμάσαι, γιατί με τα μάτια όλα τα πράγματα εφορμούν εισβάλλουν παντού χωρίς…
στον Κήπο της Εδέμ ό, τι θυμάμαι είναι ένα παλίμψηστο από Καθαρές Δευτέρες. μισοτελειωμένα γεύματα, λεκιασμένα τραπεζομάντιλα, ακρωτηριασμοί μικρής κλίμακας. γεννηθήκαμε Αύγουστο. σελήνη δεκατεσσάρων ημερών. ο αδερφός μου κι εγώ. ο πατέρας καθοδηγεί αυστηρά το χαρταετό του αδερφού, μπλε μπουφάν, ενώ εγώ, κόκκινο μπουφάν, μπήγω βαριεστημένα τις σόλες μου στη γη. έτσι…
τα σώματα των ζωντανών καίγονται ευκολότερα στην έξαψη της κλίνης τα κόκκαλα στραβώνουν καθώς σωριάζονται σιγά σιγά στον πάτο. μουρμουρητά σαν από λίμνες καμένη σάρκα σαστισμένη αίμα θνητών. στάχτη πάνω στη στάχτη που βουλιάζει γίνεται λίπασμα λάσπη για το μέλλον. τα σώματα των ζωντανών κοιμούνται στην ομίχλη γεμίζουν μάτια κι έπειτα γέρνοντας αδειάζουν τη…
η φυσαρμόνικα σου λένε, ξέχνα την τη φυσαρμόνικα, ποιος παίζει τώρα τέτοια πράγματα, κι εξάλλου ερασιτέχνης ήτανε, και μάλιστα στην Κατοχή. έχεις σωρούς φωτογραφίες. τα ρούχα του. και τα παπούτσια τα καφέ. εγώ επιμένω για τη φυσαρμόνικα. τον έμαθαν παιδί στη Λήμνο οι Γερμανοί -ήτανε, λένε, ο χαϊδεμένος τους. κι έπαιζε κάτι σκοπούς…