Νερά όνειρα Ποιητών
Η παραλία στην οποία διαστέλλεται η μνήμη μεθύσκει τα δάχτυλα και το θάλπος μιας νυκτός στο υγρό στοιχείο του σώματος που μας κατακλύζει και στη θέση του αρχίζει να σφυρίζει η σταγόνα και το δάκρυ μιας παιδίσκης.
Νερά νερά ρέοντα και να! Άνθη αγρότοπων σαν παρά γρανιτώδη πέλματα που χάνονται στα γυμνά μαλλιά και το πρόσωπο του βράχου στο ξάρτι ενός υπερωκεανίου.
Σιγά, ένα παραθύρι διαμαντικό της παιδίσκης, της ηλικίας των ονείρων και να! Νερά τοιχώματα του μπρούντζου υγρές κανάτες, φύλλα μουσκεμένα και υγρά δωμάτια ενηλίκων μες του λευκού Αγαθού.
Αργά ένα κορίτσι στην ακτή του κήπου με τα λεμονάνθη, χειμώνας, κυματιστά λόγια λίγο χωρίς ομπρέλα εισπράττει την καταιγίδα στα βλέφαρα χωρίς ν’ ακολουθεί παρά να κοιμίζει στην αγκαλιά μιαν μνήμη, έξις και το μυστικό μοσχολίβανο.
Η ρομαντική ψυχρότητα, ένα μπουκάλι βυθισμένο στον Μεσαίωνα στη Γαλλία σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο βάλσαμα και μικρά πέτρινα σκαλοπάτια, μιαν εποχή όπου η διακήρυξη του Βολταίρου, φαίνει.
Ήρχετο η νυξ, απομεσήμερο καταγής στην ακτή ενόσω ονειρευόμουν την πλατιά θάλασσα του Ήλιου της Κω του Ιπποκράτη στα σπλάχνα μου. Από την άλλη εξαλείφοντας κάθε παράκληση και καμιά παρεξήγηση η ζωή αναλύεται –γιατί έτσι. Για μιαν άλλη πληθυσμιακή κοινότητα…