Το παράθυρο, έξω μακριά

Είπα, θ’αλλάξω συνήθειες,
δε θα φοβάμαι πια
ν’αντικρίσω
την κρύα σκέψη
χωρίς μελάνι.

Τώρα το μελάνι
Τελειώνει
κι εμένα η πόρτα μένει ανοιχτή
στη σκέψη παραμονεύει
το καινούριο ποίημα, χωρίς μελάνι.