…
νερό πάνω σε νερό είναι
γυαλίζει
ξεδιψάω κι έπειτα έρχεσαι
τότε
ανοίγω τα μάτια
ξεγλιστράει μεσ’ απ’ τα χέρια
σ’ άνυδρο έδαφος κυλάει
φεύγει σκορπίζεται
-χαμένο τώρα λες πως πάει-
βρύση γίνομαι κρουνός
παλαιός
σε δάσος σκιερό
ποτάμι γίνομαι
με ξεδιψούν οι πέτρες
το χώμα
τ’ άγρια πουλιά
έπειτα σιωπή
κελάρυσμα βαθύ ακούγεται
στα έγκατά μου.
σελ. 45 ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ τχ 209-210
περιοδικό λόγου και τέχνης
η Παρέμβαση επιχορηγείται από το Ίδρυμα
Κώστα και Ελένης Ουράνη
της Ακαδημίας Αθηνών