κάθε βράδυ ανέβαινε τον ίδιο δρόμο
πέρναγε το ίδιο παλιό σπιτάκι το φαγωμένο το ετοιμόρροπο
κάθε βράδυ καθόταν πέτρινα στην πόρτα σ’ ένα σκαμνί
πάνω στο ρυτιδωμένο σαν το πρόσωπό του πλακωτό
…
με την καρδιά του κρύα σαν τ’ ατσάλι και τ’ ασήμι
…
γύρισε χώρες πολλές γνώρισε είδε κι έμαθε
κίνησε για την άκρη της γης έτσι είπε
και τα χρόνια πέρασαν σαν να ‘ταν χτες
…
θέλει να θυμηθεί στην πανσέληνο τα έρημα ντουβάρια
…
και προσπαθεί να καταλάβει την Προφητεία Του:
“ο χρόνος τρέχει. Πότε μπρος πότε πίσω.
Εσύ θα γίνεις ένα μ’ αυτόν”
μικρόβιον πειραματική – μη περιοδική έκδοση
τεύχος -2