καμπύλες Νοεμβρίου, με δυσκολία γεννήθηκα. ένα χρόνο πριν η γυναίκα Γυαλί
πεταμένη στο πηγάδι στο δωμάτιό μου σκοτάδι καταπίνω νεράκι για βάλσαμο.
το τσιγάρο στα δάχτυλα τρέμει. λύπη, μαζεύομαι στην καγκελόπορτα. λεμόνι και
ακροπατώ στην προκυμαία έχω βγάλει βράγχια και πτερύγια
ευτυχώς δεν διακρίνω την αλήθεια. οι συγγενείς έχουν κάνει κύκλο γύρο
από το κορμί μου και κλαίνε. με σκότωσες! του λέω δεν εμφανίζεται πια
η γυναίκα Γυαλί. με πιάνει απελπισία.
με κλωτσάνε. γεμίζω το δωμάτιο με τα κομμάτια μου, ανοίγω με δυσκολία το
στόμα. υποφέρω,
είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο και παίρνω την απόφαση να πεθάνω από τότε
στις λέξεις μέσα. ποιήματα ανιχνεύονται στο σώμα μου.
και απαγγέλλω τα μέλλοντα
…
1.6.1984