ο φωτογράφος ξάπλωνε τα πτώματα
στα βαθιά συρτάρια του στούντιο
ώστε κανείς δεν τα ξανάδε
και μόνο η κυρά – Βενετούλα
υποψιάστηκε σφουγγαρίζοντας
γιατί είδε τα χρώματα
πεταμένα κάτω παλιές θάλασσες,
τιράντες, εκδρομές, ψωμοτύρια
και τι να ‘κανα, παιδί μου, είπε
έτσι ανήμπορη και με τις τσέπες
άδειες απ’ όλα τα χρώματα
που ο Μήτσος μου έχει προστάτη
και πρέπει να πάμε στον Πειραιά
να τόνε βγάλει και μ’ έφαγε η έγνοια.
από το βιβλίο – Παρατηρητής Διαμερισμάτων –
εκδόσεις Καστανιώτη, 1984