[..]
Ζει με την Ομορφιά η Μελαγχολία – την Ομορφιά
Που πρέπει να πεθάνει. Και τη Χαρά που πάντα
Το χέρι στα χείλη της έχει κι είναι έτοιμη να πει: αντίο.
Εκεί κοντά της Ηδονής ο πόθος – μα φαρμάκι γυρίζει
Την ίδια στιγμή που αχόρταγα πίνει το μελίρρυτο στόμα.
Α, ναι! Μες στο ναό της Ηδονής, τ’ αληθινό της ιερό
Η πεπλοφόρος Μελαγχολία έχει κεντήσει.
Κι είναι απ’ όλους αθέατη – παρεκτός κι εάν κάποιου η αδάμαστη γλώσσα
Της Χαράς το σταφύλι να σπάσει μπορεί
Στον κρουστό του ουρανίσκο επάνω.
Αλλά τότε, η πανίσχυρη θλίψη της μεμιάς θ’ αναρπάσει την ψυχή του
Κι εκεί ψηλά, καταμεσίς στ’ αραχνιασμένα της τρόπαια, θα κρεμαστεί!
(σελ.16 – σελ. 17)
Από το βιβλίο “Επτά Ωδές”, εκδοτικός οίκος Ίκαρος 1997
Μτφ. Κώστας Μπουρναζάκης