Των Μεσονυχτίων
Εάν το οικοδόμημα του Κόσμου σ’ ένα ενδόμυχο πληρεί την πλήρη συνείδηση και μια σκέψη καθαρή τότε και μας προσανατολίζει αλλά και ανατρέπει τη μεταφυσική των πραγμάτων που μας περιβάλλουν πλέον. Είθισται να κυριαρχεί μιαν παντοτινών ορισμών εξουσία στον έρωτα αλλά πώς το κρυφό νόημα και η ψυχή εξαντλούν μιαν αληθινή ζωή και πώς κυριαρχεί η των ακριβών ηθικών σιωπή; Μιαν ημέρα άλλη η ποίηση της πρώτης πρώτης Φυσικής διακριτή σ’ ένα σύνολο, πράξη και μουσική αλλέως θα ορίζει το πάθος για το οποίο μας μνημονεύουν οι αμφισημίες. Ξοδευόμαστε; Αν και γιατί διαρκούν τα εύφλεκτα στοιχεία μας στον έρωτα του κατ’ εναντίον. Ειδάλλως, τι; Εν δυνάμει τα στοιχεία τα εγκόσμια στο σώμα και όχι μόνον κατακτούν με ολίγον ενδελεχές τον μέλλοντα χρόνο. Η ευφυΐα συνορεύει με την τρέλλα ή είναι το ίδιο και το αυτό; Συλλαβογράμματα συγκρατούν το χώρο στα νερά των αφελών ποτέ.
Κάποτε οι πληθυσμοί των γραπτών ευδοκιμούσαν και επαλήθευαν τα σχήματα των μεσονυχτίων. Όσο και αν αργούν μερικές φορές τα Ώκιμα να σαστίσουν, σαστίζουν και δεν επιστρέφουν ποτέ.
Διαρκεί όπως δεν το ήξερες ποτέ το πρόσωπο των μονογενών. Ή εσύ μέσα μου ως αγρυπνία και ηδύοσμος των κινδύνων στο Παιχνίδι του Κόσμου.
Ασημίνα Χασάνδρα, Νοέμβριος 2000, τχ 1 Δέλεαρ [περίοδος Α]