Νερά όνειρα Ποιητών
Η παραλία στην οποία διαστέλλεται η μνήμη μεθύσκει τα δάχτυλα και το θάλπος μιας νυκτός στο υγρό στοιχείο του σώματος που μας κατακλύζει και στη θέση του αρχίζει να σφυρίζει η σταγόνα και το δάκρυ μιας παιδίσκης.
Νερά νερά ρέοντα και να! Άνθη αγρότοπων σαν παρά γρανιτώδη πέλματα που χάνονται στα γυμνά μαλλιά και το πρόσωπο του βράχου στο ξάρτι ενός υπερωκεανίου.
Σιγά, ένα παραθύρι διαμαντικό της παιδίσκης, της ηλικίας των ονείρων και να! Νερά τοιχώματα του μπρούντζου υγρές κανάτες, φύλλα μουσκεμένα και υγρά δωμάτια ενηλίκων μες του λευκού Αγαθού.
Αργά ένα κορίτσι στην ακτή του κήπου με τα λεμονάνθη, χειμώνας, κυματιστά λόγια λίγο χωρίς ομπρέλα εισπράττει την καταιγίδα στα βλέφαρα χωρίς ν’ ακολουθεί παρά να κοιμίζει στην αγκαλιά μιαν μνήμη, έξις και το μυστικό μοσχολίβανο.
Η ρομαντική ψυχρότητα, ένα μπουκάλι βυθισμένο στον Μεσαίωνα στη Γαλλία σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο βάλσαμα και μικρά πέτρινα σκαλοπάτια, μιαν εποχή όπου η διακήρυξη του Βολταίρου, φαίνει.
Ήρχετο η νυξ, απομεσήμερο καταγής στην ακτή ενόσω ονειρευόμουν την πλατιά θάλασσα του Ήλιου της Κω του Ιπποκράτη στα σπλάχνα μου. Από την άλλη εξαλείφοντας κάθε παράκληση και καμιά παρεξήγηση η ζωή αναλύεται –γιατί έτσι. Για μιαν άλλη πληθυσμιακή κοινότητα.
Με διανύουν δάκρυα υγρόληκτα σπαθίζουν τα ίχνη των ποδιών και μιαν ακραιφνώς παιδική ηλικία δίπλα στον Κηφισσό ποταμό και σ’ αυτές τις πέτρες που ακουμβά η σαρξ της μητρός μου –επιστέφουν οι αιώνες στα μικρά κύτταρα των νεανικών της ιστών στις διηγήσεις και βαθαίνει το νερό του σώματος και σπανίως μα τελικά ανεβαίνει ο άγγελος δίπλα στην εικόνα της Παναγιάς να με προστατεύει και εκεί εστέκοντο ένα κυκλάμινο, του διαμαντιού οι γωνίες που σχηματίζει το υγρό στοιχείο του χεριού και κει δα αναλύεται η γοργόνα μετάξι της κλωστής του θαλασσινού υελώματος.
Σεληνόφως δραματουργεί, υδροχρώματα της παιδικής μου ηλικίας στα χαρτιά νούφαρα μιλώντας αργά στο ποτάμι κυλούν οι λέξεις φθόγγοι, σύμφωνα και υγρόληκτες εκφάνσεις (χερσόνησος), ψίθυροι λυσικόμου Κόρης.
Στην Νέα Υόρκη κοιτώντας –ξένη. Η βροχή σαν κάτι του Ενός πληθυσμοί νήπιοι και τι ρέοντα αχνά παλάμες στη στιγμή του ονόματος λεπτή ακατοίκητη βροχή μπαίνουμε σ’ ένα σταθμό και εναλλάσσονται η ζωή για την άλλη ζωή στους καταρράκτες, βαθιά αναπνέω το υγρό στοιχείο του σύμπαντος και δεν χάνω με την εικονοπλασία του παρονομαστή στα ανώτερα άλγεβρα του έρωτα.
Ξεκίνησε το βράδυ ν’ αντανακλά τη σιωπή στον αγέρα και μίλησες ωστόσο ήταν σα να μην υπήρχε το παρελθόν και για αυτό, έτσι. Σε χλόη η εικόνα που κρατούσες στα χέρια παίγνια αλίμονο. Τίποτα πιο σαφές, η νύκτα. Το βλέμμα μου σκοτεινό, μονολόγησα, μια ζούγκλα από αγγέλους και συνήθισα να σταυρώνομαι.
Σταματώ εδώ το πρώτο εκδοτικό σημείωμα (σκέψεις μιας ποιήτριας) του νέου ηλεκτρονικού περιοδικού ποίησης, ελληνικής και ξένης, που δημιουργήθηκε στο link www.poetryaxion.gr, με επιλεγμένες συνεργασίες του παλαιότερου εγχειριδίου ποίησης Δέλεαρ (συλλεκτικό πλέον εκτός εμπορίου) που εξέδιδα από τo 2000 – 2006 και σηκώνομαι από το γραφείο, και ναι! –ακραία έξω το φως της ημέρας!
Ασημίνα Χασάνδρα
Εditor – in – chief
